Nu gaat het dan echt van start!

Vandaag start onze echte roadtrip,maar voordat we echt gaan reizen nemen we een kijkje bij Colt community center, de school waar Sasha nu al twee maanden les geeft aan jonge kinderen.

De tuktuk heeft ongeveer een half uurtje nodig om ons naar de school te brengen die aan de rand van de stad zit. De school ziet er gezellig uit. Bij binnenkomst zitten links de lokalen voor de iets grotere kinderen. Een bibliotheek, met helaas wat waterschade die nog niet helemaal hersteld is en zelfs een klein museum; een kleine kamer met wat fotos van Colt en de geschiedenis er van. De meeste kinderen hier op school hebben hun leven op of naast de vuilnisbelt en dus niet echt een goed toekomst perspectief. Enkele van hun wonen al niet meer thuis, omdat het geen doen is. Colt is in eerste instantie opgezet om deze kinderen een nieuwe kans te bieden. Een prachtig initiatief natuurlijk en Sasha mag hier vier en een halve maand les geven. Aan de rechterkant is een groot veld, waarop ze kunnen sporten. In het midden wat speeltoestellen en een gebouw met een lokaal voor de pre-school. Daar tegenover zit het kantoor van de medewerkers. Ik maak kennis met Christine en Pisith en nog wat collega’s. Het is een kleine groep die hier enorm zijn best doet om het de kinderen zo aangenaam mogelijk te maken. In de keuken staat een dame een maaltijd klaar te maken voor de lunch en dat ruikt heerlijk.

Met de auto neemt Pisith ons mee naar een paar dorpjes waar de kinderen wonen die hier op school opgevangen worden. Met een soort open kar rijden we bij Colt het terrein af, richting die grote weg en met tien minuten slaan we ergens linksaf de grote weg weer af. Tussen wat nieuwbouw huizen door begeven we ons nu op een onverhard pad en zien we in de verte een enorme berg. De vuilnis verzamel plek van dit gebied. Bij de ingang van het “dorp” stoppen we even, zodat Pisith kan vertellen dat ze sinds kort een waterput hebben gekregen met drie toiletten. Het is bijna niet te beschrijven wat we zien, maar kleine huisjes gemaakt van plastic zeil, wat karton, golfplaten en ander afval materiaal staan hier naast elkaar. Een groepje kinderen speelt hier met een oud fietsje en wat rommel en heeft het heel gezellig met elkaar. Ze vinden het geweldig dat ze ons zien en giechelen als we naar ze zwaaien.

Nog een paar huisjes en een veld vol rotzooi verder, komen we steeds dichterbij de vuilnis heuvel en ook direct onder aan de heuvel staan behoorlijk wat afval huisjes. Aan de rand van de heuvel is een klein winkeltje waar de mensen die hier struinen een klein boodschapje kunnen doen. Het is niet te beschrijven hoe smerig het hier is en hoe het hier ruikt. Bovenop de heuvel lopen groepen mensen te struinen naar bruikbare spullen en recyclebare spullen waar geld aan te verdienen valt. Ale we er even stil staan, komt er iemand zojuist een gevulde zak met conservenblikjes wegen. De zak is ongeveer een meter doorsnede en zo’n twee meter hoog. Op de weegschaal staat 50 kg en dat levert hem 1,25 op. Pisith verteld dat de huisjes aan de rand van de heuvel 25 dollar per maand aan huur betalen en die aan het begin van het veld, waar wij zojuist zijn binnen gekomen betalen 30 dollar per maand. Ik ben er wel even stil van. Hoe durft iemand dit te vragen. De wereld is behoorlijk verziekt dat is hier wel duidelijk te zien en te ruiken. We stappen zo snel mogelijk weer in de kar en rijden nog even kort naar twee andere vuil dump plaatsen waar kinderen vandaan komen, maar die zijn gek genoeg al niet meer zo indrukwekkend als de grote. 

Bij Colt terug gekomen, danken we iedereen hartelijk en nemen we een tuktuk richting Sasha haar appartement. De koffer staat al ingepakt dus snel even opfrissen, toilet ronde, proviand voor de rit en op naar het busstation met een nieuwe tuktuk, die inmiddels buiten op ons staat te wachten. Bij het busstation moeten we nog bijna een uur wachten,omdat de bus iets vertraagd is, maar we, ja hoor ook Sasha nu, zijn in vakantiestemming dus wie doet ons nog wat haha.

Om drie uur rijden we met een mini-van richting onze eerste roadtrip bestemming: Battambang. De trip duurt zes uur, maar we hebben hele goede stoelen en zitten direct achter de chauffeur met extra beenruimte. Prima uit te houden. Na drie uur is er een eet pauze en kunnen we even naar het toilet. We eten rijst met sweet and sour kip en een verse cocosnoot en dat smaakt ons heerlijk. Na een twintig minuten zitten we weer op de weg en begint de avond in te vallen. We hebben wat films gedownload om onder weg te bekijken, maar ik val vaak kleine stukjes in slaap. Ook is het gaan regenen en hierdoor ben ik toch iets meer op de situatie voor me aan het letten. De chauffeur rijdt overigens heel erg beheerst, dus ik heb alle vertrouwen, maar misschien komt dat wel door onze zegening van de monnik.

Om half tien zijn we eindelijk bij het hotel en stappen we eindelijk onder een geweldige douche en voor ons elk een heerlijke groot bed! Onze eerste echte reis dag zit er weer op. Morgen wordt het vast interessanter. Slaap lekker en tot morgen.