Welcome to Kep Satha Koremam

Vanmorgen eerst een lekker ontbijtje genomen met een breakfast burrito en French toast. De zon is nog niet helemaal door gekomen, maar het is wel lekker warm. Gevoelstemperatuur 32 graden. De medewerker vraagt naar onze boot ticket en regelt alvast een taxi voor ons. Om twaalf uur moeten we de kamer uit en om drie uur gaat onze boot terug naar het vaste land, dus we kunnen op ons gemak inpakken. Op tijd staat er een open taxi “vrachtautootje” met twee zitbanken dwars achterop, onder aan de trap, bij de ingang van het hotel. We danken de medewerkers voor de gastvrijheid en voor we het weten rijden we over de enige weg van het eiland, met aan beide kanten vooral veel groen. Hier en daar is er een winkeltje of een huisje waar kinderen enthousiast naar ons zwaaien. Met zo’n twintig minuten zijn we in de kleine haven Long Set met één pier. De medewerker daar bekijkt onze tickets eens goed en zegt dat het voor ons makkelijker zou zijn om vanaf Koh Touch in te stappen, maar dat kost twintig dollar met de taxi. Hij weet een makkelijker en snellere manier voor tien dollar: de watertaxi. We stemmen in en een oudere man pakt onze koffer op de schouder en loopt de zee in. Wij doen onze slippers uit en lopen hem achterna het water in richting een klein motorbootje. Het kost dan misschien weer trien dollar, maar het voelt ook wel weer lekker avontuurlijk met z’n twee op zo’n kleine snelle boot. Twintig minuten verder glijden we de haven binnen van Koh Touch, waar de kapitein met alle gemak de boot langs een grote stenen pier parkeert. Op de pier melden we ons aan voor de overtocht en kunnen we onze grote koffer in het kantoor achterlaten van de ferry beheerder. Nu lopen we lekker op ons gemak nog even langs de winkels en beginnen we alweer te knorren van de honger. Om kwart over drie moeten we verzamelen, dus om twee uur bestellen we nog even wat te eten. Sas haalt een pizza Hawaii en ik neem een bakje gebakken groente met wat kip. Dan is het tijd en stappen we op de kleine boot. De koffer gaat voorin het ruim en met slechts tien mensen aan boord zet de speedboot de vaart erin. Hij scheert over het water en dat voelt zo lekker. We zitten achterin op de laatste bank en we voelen de zon op ons rug en bolletje branden, maar door de wind is het niet vervelend. 

Na een half uurtje varen we de haven van Sihanoukville binnen en stappen we de kade op. We zijn weer op het vaste land. Sasha heeft gisteren al contact gehad met een taxichauffeur die ons op komt halen en ons bij ons nieuwe onderkomen in Kep af gaat zetten. Het lastige is echter dat we niet weten hoe hij eruit ziet en wat voor een auto hij heeft. Op ons gemak lopen we met de koffer de haven uit en worden we door heel veel heren aangesproken die ons wel een lift kunnen geven, maar al gauw hebben we door wie ons komt ophalen. Aan het eind van het plein staat een Toyota met een kleine mannetje er naast. In zijn handen houdt hij een vel papier vast met daarop: Welcome to Kep Satha Koremam. Nou het is duidelijk dat dit onze man is. Wat fijn dat hij er gewoon staat. We stappen in de auto en hij weet de weg naar Kep, maar nog niet waar we slapen. Hij praat geen enkel woord Engels dus hij belt onder het rijden, dat is heel normaal hier, een collega. Sasha neemt hem even aan haar oor en verteld hem welk hotel we worden verwacht en geeft de telefoon terug. De man heeft nog even een kort gesprekje en laat dan een foto op zijn telefoon zien van Sasha met haar grootouders, Ger en Ria! Huh, hoe komt hij daar nu aan hahaha. Het is een foto van facebook geplukt en was voor hem om te kijken hoe Sasha eruit ziet waarschijnlijk. Toch heeft het iets vreemds, wanneer een compleet vreemde man zo’n foto op zijn telefoon laat zien hahahaha. Er is niets te bepraten met de man, omdat hij echt geen enkel woord kent, dus ik start maar met schrijven van het blog. Dat valt niet mee, want met het gehobbel in de auto vallen er verschillende karakters van zinnen van mijn digitale vel papier. Gelukkig kan ik die later nog makkelijk corrigeren. 

Sasha zit lekker muziek te luisteren en ze herkend sommige stukjes van de weg, omdat ze hier enkele weken geleden al eens is geweest met haar mede studenten. Na zo’n drie uur rijden we Kep binnen. De badplaats is vooral bekend om zijn vele krab restaurants en de vismarkt. In het water voor het strand staat een groot beeld van een blauwe krab. Maar omdat het nu al rond acht uur is rijden we direct naar ons hotel de Ringsley Bungalows. Bij binnenkomst zien we gelijk hoe gezellig het er uit ziet. Kleine paadjes tussen enorm veel groen en in het midden een lekker blauw gekleurd zwembad. Achter de bar staat een Brit die ons hartelijk begroet en de sleutel al klaar heeft liggen. Met enkele informatie lopen we naar onze bungalow en het ziet er heerlijk uit. Omdat het half acht is geweest lopen we eerst nog even richting het strand, omdat daar verschillende restaurantjes zitten. Het ziet er allemaal wat shabby uit, maar dat hoeft niets te zeggen over het eten. We lopen langs enkele tentjes en besluiten dan bij eentje naar binnen te gaan. De restaurantjes in deze rij hebben hun kont allemaal boven het water hangen, dus wanneer we aan een tafeltje zitten, slaan de golven dwars door de kieren van de houten planken vloer heen. Het geeft wel een ultiem vakantiegelden, ondanks onze natte voeten. Sas neemt een bordje kleine loempia’s en ik bestel kip met wat patatjes en groente. De loempia’s worden redelijk snel opgediend, maar de maaltijd van mij blijft heel erg lang weg. Ook als Sasha haar eten al op heeft, heb ik nog niets. Dus dan maar even vragen hoe het zit. De man wordt wat nerveus en zegt dat de kip altijd lang duurt bij hun, maar het is bijna klaar. Ontzettend knap dat hij dat zo kan beoordelen, vanachter een balie ergens in het midden van het restaurant. Als ik weer op mijn plek ga zitten, zie ik hem snel naar de keuken lopen en binnen seconden staat hij bij me met een bord eten. De groente is een klein fluttertje geraspte wortel en de patatjes zijn amper gaar, maar de kip smaakt toch wel erg lekker moet ik zeggen. Ach we hebben weer wat binnen en na het betalen lopen we op ons gemak terug naar onze bungalow.

Uiteraard zijn we moe en zijn we blij dat weer kunnen douchen. Door de warmte en het zout van de zee, plakken we overal en dan is een frisse douche een hele fijne bijkomstigheid. Na het corrigeren van het blog kan ik weer een verhaal plaatsen en gaan we lekker slapen. De dagen schieten voorbij, maar het is wel een fijne reis zo.

Slaap lekker…