Snorkelen bij Koh Touch

Eindelijk hebben we een hele nacht door geslapen en worden we allebei rond zeven uur wakker. Buiten zien we de regen naar beneden komen, dus we draaien ons meteen weer om. Totdat we rond half negen weer ontwaken. Het is tijd voor het ontbijt. Op ons gemak gaan we douchen en trekken we iets makkelijks aan. Het druppelt nog een beetje, dus we lopen met enkele druppels op ons lijf naar het restaurant. Daar staat al een tafel geprepareerd voor het ontbijt. Koffie, thee, jus de orange en water, maar ook enkele soorten broodjes en soorten jam en boter. We krijgen een menukaart waaruit we nog wat extra bij kunnen bestellen tegen een kleine prijs. Maar het standaard ontbijtje is eigenlijk wel prima.

Na het ontbijtje lopen we nog even over het strand. Het is wat bewolkt helaas, dus het zal niet een echt stranddagje worden ben ik bang, maar misschien kunnen we toch nog ergens gaan snorkelen. Hiervoor huren we een scooter bij ons hotel en rijden we naar de andere kant van het eiland richting Koh Touch. Sasha heeft haar GPS aan dus we kunnen gewoon de weg volgen. Onderweg stoppen we geregeld, omdat we alles goed in ons op willen nemen natuurlijk. Zo komen we meerdere kleine hutjes tegen midden in het veld vol palmbomen en het zijn idyllische plaatjes. Als we ergens bij een klein dorpje aankomen stoppen we even bij een hut waar duizenden kikkers enorm te keer gaan. Dit geluid heb ik nog nooit gehoord. Op hun aller hardst geven ze een kikker concert en we worden er gewoon een beetje bang van haha. Beneden aan de weg zijn wat jonge kinderen aan het spelen en ze hebben een honden pup. Sas weet niet hoe snel ze van de scooter af moet stappen om even met de pup te praten en de kinderen vinden de aandacht geweldig. Omdat we ergens een zijweg gemist hebben rijden we vanaf dit dorpje een klein stukje terug en zien nu wel de zijweg die we moeten volgen en op ons gemak zetten we de reis voort. Het is heerlijk op de scooter, zeker omdat het nu droog en warm is en je een beetje wind opvangt. Zo nu en dan worden we ingehaald of is er een tegenligger, maar het is enorm rustig, zeg maar gerust stil op de weg. Ik rijd niet te hard omdat we alles goed willen bekijken, maar ook omdat ik geen brokken wil maken natuurlijk, maar dan nemen we een afslag naar beneden en wordt het hard werken geblazen. Het gladde asfalt is afgelopen en we moeten een flinke heuvel af met enkel losse stenen. Nee, echt flinke stukken rode rots met gleuven en gaten in de weg, maar dit is toch echt de weg zegt Sas. We controleren nog een keer de GPS, maar die is er echt van overtuigd dat we hier moeten afdalen. De weg duurt zo’n twintig minuten, maar lijkt niet op te houden. Sas is inmiddels afgestapt en ik doe stapje voor stapje de scooter de heuvel af, met de handrem ingedrukt. Zo heel af en toe worden we ingehaald door een inwoner die wat lacht en dan met flink meer gas dan wij de heuvel op of af rijdt. Hij liever dan ik denk ik alleen. Dan zien we ineens het water en begin ik wat meer grip te krijgen met de scooter. We rijden de scooter het strand op, waar we aan de zijkanten diverse restaurantjes en winkeltjes zien liggen. De gezelligheid straalt er vanaf en we zijn blij dat we het gehaald hebben. Op ons gemak rijden we over het strand, richting de pier en de boulevard die we zien liggen in de verte. We zetten de scooter neer en we lopen op ons gemak langs de stalletjes. Wat een gezellige stadje is dit! Maar hoe krijgen ze dan in godsnaam al die spullen hier, zeg ik tegen Sas. Dit kan nooit via die gevaarlijke steenweg! Bij een van de stalletjes kunnen we een snorkeltrip inclusief al het drinken en een BBQ en muziek boeken. Dat moeten we misschien maar doen. Het snorkelen vanaf een boot is altijd erg gaaf. De trip is om 13 uur met ongeveer tien andere mensen. Prima, gezellig. We hebben nog even tijd, dus we lopen nog even langs de boulevard en eindigen bij de aanbieder van de trip in het restaurant met een pizza en een fruithap. Als het 13 uur is heeft de eigenaar een vervelende mededeling. Hij heeft niemand anders kunnen regelen, zelfs geen boot, dus we krijgen ons geld terug. Dat is echt jammer, want we hebben bijna een uur zitten wachten. Het is niet anders en Sasha zet haar facebook groep van Cambodja in. Via het internet heeft een groep reizigers contact met elkaar en kan er zo tips en trucks uitgewisseld worden. Erg handig dus. Na enkele meters lopen over de boulevard heeft ze al iemand anders gevonden die wel een privé boot voor ons heeft en ons kan laten snorkelen voor drie uur. Bijna een uur later zitten we dan toch nog lekker op een boot richting een klein eilandje voor de kust.

De eigenaar van de boot is een jonge Cambodjaan en hij neemt, buiten iemand die de boot bestuurd, ook zijn vriendin mee. De dame kent nauwelijks Engels en zit op de voorkant van de boot in haar Louis Vuiton pyjama. Nep uiteraard. We moeten er wel om lachen, maar hebben het al vaak gezien hier. Veel vrouwen lopen hier in pyjama’s rond. Waarom? Geen idee. Het lijkt mij soms veel te warm, maar het zal wel makkelijk dragen zijn. Bovendien beschermt het hun hele lichaam tegen de felle zon. Alleen kleed het soms wat vreemd af, wanneer ze crocs eronder hebben of sneakers. De boot zet lekker de vaart erin en met amper twintig minuten zijn we bij het kleine eiland aangekomen. Ze hebben helaas geen vinnen beschikbaar voor aan ons voeten, maar wel enkele duikerbrillen. Nu neem ik met vakanties altijd mijn eigen duikerbril en snorkel mee, zodat ik zeker weet dat het goed zit. Bovendien heb ik er geslepen glazen in, zodat ik ook nog eens gewoon wat zie. Wanneer de boot voor anker gaat, liggen we met enkele tellen in het heldere water. Het is alweer even een tijd geleden, maar als ik er dan eenmaal in leg is het weer zo heerlijk. Dat vrije gevoel in het water is fantastisch en ik neem af en toe een diepe duik richting de bodem. Ik schat dat het hier zo’n vijf meter diep is en dat is eigenlijk prima ook. Ook Sas die gaat lekker en zie ik af en toe naar beneden zwemmen om één en ander te bekijken. Ze heeft binnen een korte tijd al wat kleine mooie schelpjes in haar hand en dobbert lekker rond. Ik zoek iets dieper naar bijzondere steentjes of schelpjes en vind wat dood koraal. Je kan er niets mee, maar het ziet er wel leuk uit. Dan zie ik een grote glimmende schelp, waarvoor ik iets dieper naar de bodem zwem. Hij is glad en glimmend en behalve de alg op de bovenzijde, ziet hij er mooi uit. Die bewaar ik even voor boven. Met nog een paar kleine schelpjes, keren we na een uurtje terug naar de boot om even het zoute water weg te spoelen. Via het trappertje aan de zijkant van de boot klim ik naar boven en laat ik de buit zien. De jongeman bekijkt de schelp en zegt dat er nog vlees in zit. Ja dat snap ik ook natuurlijk, maar ik wil hem wel even laten zien. We leggen de schelpjes neer en nemen een foto, daarna nemen we een kleine pauze om water te drinken en wat stukken mango te eten. Heerlijk. Dan ineens begint de grote schelp (ongeveer vijf cm), te wandelen over de bank. Er zit een grijze zeeslak in die op zoek gaat naar het water. We bekijken hem nog even en gooien hem dan terug in het water. De boot wordt gestart en we draaien een stukje om het eiland heen. Daar laten ze nogmaals het anker in het water zakken, zodat we een andere plek hebben. Hier is veel beplanting onderwater, Grote waaiers en veel anemonen wier. Het ziet er leuk uit, maar er staat hier ook veel stroming en houd dus Sas heel goed in de gaten. Ze doet het prima zie ik en heeft inmiddels een reddingsvest om haar heen, zodat ze lekker drijft op het water. Dat scheelt een hoop energie. Ik vind nog een hele grote oesterschelp van zo’n twintig cm en dat vinden ze op de boot mooi om te zien. Na nog een uurtje dobberen zijn we er klaar mee en vraag ik de schipper of ze ons terug willen brengen. Het anker wordt weer opgehesen en op ons gemak varen we terug de haven in van Koh Touch. We nemen afscheid van de schipper, zijn vriendin en de stuurman en stappen op de scooter.

Nu we weten welke kant we op moeten rijden is het een stuk fijner op de scooter. Nog even de boulevard afrijden en dan de heuvel op en we rijden weer gewoon op asfalt. Dit asfalt is netjes en ze hebben op dit stuk zelf lantaarnpalen. Gelukkig is het nog licht dus daar hoeven we geen gebruik van te maken. We komen bij een dorpje genaamd Sok San. Hier zijn wat restaurantjes en enkele guest house hotels, maar ook hier is het stil. Het toerisme begint nu pas een beetje naar Cambodja te komen en we zien dat er overal enorm veel gebouwd wordt. Meestal door rijke chinezen overigens. Voor de Cambodjanen is het mooi voor hun inkomsten, maar ik ben bang dat vooral de chinezen hier rijk van gaan worden. Ik denk dat wanneer je over tien jaar hier terug komt, het een groot toeristische gebied is en de prijzen zeker zijn gestegen. Omdat er veel bouwterreinen zijn is het voor ons niet altijd aantrekkelijk, maar het is nog altijd goedkoop en dat is ook wel eens fijn.

In het dorp is door de stilte niets aantrekkelijks te vinden waar we een hapje kunnen eten, dus we besluiten terug te rijden naar ons hotel. Als we terug rijden staat daar ineens een paard midden op de weg. Die hadden we nog niet eerder gezien zo en Sas wordt meteen enthousiast natuurlijk. Maar omdat we het karakter niet kunnen raden van het dier passeren we haar voorzichtig en slaan we rechtsaf richting ons hotel.

De weg rijdt heerlijk, maar ook onderweg zien we veel bouwterreinen. Dan rijden we een groot stuk groen door en genieten we af en toe van de vogel geluiden die we om ons heen horen. Aan de zijkant van de weg vinden we een houten bordje met de naam;  Coconut Beach erop en een pijl naar rechts. Dat is natuurlijk een leuk aandenken, dus die verdwijnt in onze tas. Vlak voor de weg naar het hotel staat nog een grote groep koeien op de weg. Iets waar we al vaker voor zijn gestopt. De meestal magere dieren zijn rustig en worden door iedereen met rust gelaten. Om de stukken grond waar ze zouden moeten staan, staat ook nooit een hek, dus we hebben ze al in diverse situaties zien staan, zelfs bij mensen in of onder hun huis. Niemand die zich er druk om maakt. Eenmaal bij ons hotel aangekomen, parkeren we de scooter en lopen we naar het restaurant. Daar leveren we de sleutel weer in en lopen we snel naar ons huisje voor een heerlijke douche. Het zout op ons lijf is vies plakkerig, zeker met het zweet door de warme temperatuur. Daar knappen we uiteraard van op en schoon en opgefrist stappen we het restaurant in voor ons diner. Ik bestel een portie saté met pindasaus en rijst en Sas neemt een broodje hamburger met patat, welke drie keer gefrituurd is en dus extra knapperig. Het smaakt ons goed, maar ook deze satehsaus is weer anders dan we gewend zijn. Omdat er kokos in zit smaakt het naar seroendeng in saus vorm. Best wel lekker dus. We sluiten af met een chocolade en kokos ijsje en Sas een bakje crème brûlée en daarna begeven we ons nog even op het strand. Over het zachte zand lopen we richting het water en langs de waterlijn stappen we door, richting ons huisje. Door de warmte zin we toch steeds wel vermoeider dan normaal en dus om 21 uur wordt de nacht door ons ingezet.